dziwna natura człowieka

przypomniałam sobie właśnie scenę z filmu, pewnie amerykańskiej komedii, w której to mężczyzna opiekuje się lalką dzieckopodobną. lalka ta oczywiście siusia, kupkę robi, ulewa, płacze i wszystko to co dziecko robi. po pewnym, niedługim czasie, mężczyzna nie wytrzymuje i na oczach wszystkich zaczyna trzepać zabawką, rzucać nią i drzeć się na nią. scena była rzeczywiście zabawna, biorąc pod uwagę oczywiście to, że była to tylko zabawka.

i gdybym ja miała taką lalę podejrzewam, że po kilku dniach postąpiłabym tak samo.

i gdybym chodziła do amerykańskiej szkoły (jeśli się nie mylę, w amerykańskich szkołach stosowane są takie praktyki), zapewne testu na matkę bym nie zdała...

myślę, że zabawkę można jeszcze wyłączyć.

dziecka nie...

więc pytam w jaki sposób my matki nie rzucamy dzieckiem, nie bijemy, nie drzemy się po nim z wariacką furią???

a ja codziennie dziękuję Bogu,

za uślintanego małego

obesranego

sikającego jak tylko ściągnę pampersa

ulewającego na mnie przed ważnym wyjściem

płaczącego czasami po całych tygodniach

miączącego pół dnia

udającego, że się ksztusi jak tylko mu buziaka skradnę :)

kobieta to naprawdę dziwne stworzenie;

jej nawet ślniki smakują ( żeby dzidzia nie był cały mokry...)

dla której kupka pachnie

plamy z wymiocin wcale, aż tak bardzo nie rażą

płacz brzmi jak cudowna melodia

jęczenie to tylko chwilowa słabość

a ksztuszenie przy pocałunku- wyraz wielkiej miłości

choćbym nie wiem jak nieznośny był mój maluch

taki widok wszystko wynagrodzi

włącznie z nieprzespanymi nocami :)